eenzaam weekje

Wat doe je wanneer je al de hele week alleen thuis bent, het in Paramaribo hoost, je last heb van studieontwijkend gedrag, en zat bent van de gesprekken met jezelf? Een blog schrijven!

vanmorgen was ik vroeg wakker en had m'n planning voor vandaag al klaar. De was doen, schoonmaken, naar het zwembad en sporten. Eerst nog ff met mama skypen. En net toen ik op het punt stond om naar het zwembad te gaan, ja hoor bewolking. Oke, nou dan maar ff shoppen en daarna sporten. Dus ff geshopt, niet echt wat leuks gevonden. De mode hier in Suriname is alles behalve mijn ding. maargoed, wel even een leuk tijdverdrijf. Maar toen ik bijna thuis kwam begon het keihard te hozen. Dus snel naar binnen, sportkleding aan en wachten tot de bui over is maar dat duurde wel erg lang. En als lisa in haar hoofd heeft om te gaan sporten moet dat ook gebeuren natuurlijk. Dus, trui aan, capuchon op mn kop, oude schoenen (zonder zool) aan op de fiets en gaan! Zeiknat kwam ik aan in de sportschool, de trainer verklaarde me voor gek maar heb wel even lekker gesport. Toen ik weer thuis kwam, opnieuw zeiknat moest ik er weer uit om eten te halen weer door de regen. Moet zeggen Paramaribo wel erg somber is in het donker met regen, en dan ook nog eens alleen :( Ondanks dat mn stage heel tof is en ik het hier heel erg naar mn zin heb heb ik wel even last van een dipje vandaag. Weet niet helemaal waar het aan ligt want van heimwee heb ik tot nu toe geen last. Het is vooral lastig dat m'n beide huisgenootjes door hun stage en werk heel veel tripjes maken heel veel leuke dingen doen en veel van het land zien en ik veel aan het werk ben. Maar uiteindelijk ben ik hier natuurlijk voor de werkervaring. Deze week mis ik vooral iemand om even tegen aan te praten.

Maar gelukkig waren daar mijn filipijnse collega's die altijd super vrolijk zijn. Wat een leuke mensen zijn dat. De lokale collega's heb ik niet zo'n klik mee. Surinaamse mensen zijn echt super vriendelijk en gastvrij. Behalve wanneer ze moeten werken. Het lijkt wel alsof ze chagrijnig zijn dat ze moeten werken. Of ik het nou over de verpleegkundigen, taxichauffeurs of restaurant personeel heb, ze zijn bijna vrolijk wanneer ze werken. Ze zijn echt heel erg lui, daar ben ik niks bij!

Deze week ben ik voor het eerst mee geweest op de ambulance. M'n collega riep me dat er een rit was en dat ik mee mocht, dus ik enthousiast m'n veiligheidshesje aangetrokken, nog eeeeven voor de ambulance op de foto op verzoek van mn collega (op ons dooie gemak) en toen de ambulance in gesprongen. Toen ik hoorde dat het om een winkeloverval met gewonde ging scheet ik wel even in mn broek, en ook de rijstijl van de chauffeur gaf me de rillingen. Toen we aankwamen stond de hele winkel vol met politie en de dader was al weg. Het ging om een chinees mannetje, hij had een verwonding aan z'n hoofd. Naar mijn idee niet ambulance waardig, maargoed de ambulance wordt hier voor elk wissewasje gebeld. Dus de man mee genomen naar de SEH waar de wond is gehecht. Ook hadden we deze week een man met handboeien op de spoed. Zonder bewaking of politie, heel bijzonder. Ik weet ook niet wat er voor deprimerends aan deze week was maar ik denk dat we wel 6 zelfmoordpogingen hebben gehad. En ook veel miskramen maar dat is hier altijd zo. Donderdag heb ik de eerste reanimatie hier mee gemaakt. En man van 50 die op een begrafenis van een familie lid zelf in elkaar is gezakt. In nederland staan er 5 mensen de reanimatie te doen, hier waren het er 15. Eén grote chaos. iedereen doet wat, en niemand weet van elkaar wie wat precies doet. Artsen kwamen van alle kanten rennen, de hoofdverpleegkundige, die nooit op de werkvloer staat, stond ineens (op haar hakjes) te reanimeren. Ik wist niet wat ik zag. Ik heb de eerste 5 minuten, nog net niet met mn mond open, vol verbazing staan te kijken. De hele schockroom stond ook vol met familie die aan het kijken waren. Na een half uur reanimeren en defibrilleren was er een hartslag, heh iedereen kon even ademhalen, de ramen waren beslagen van de warmte. Maar na 5 min alle apparaten op alarm want het hart viel weer stil. En de chaos begon weer van voor af aan, het leek wel een mierennest! Heel indrukwekkend zo'n reanimatie maar ik moest stiekem ook wel een beetje lachen om de gang van zaken. Na in totaal een uur reanimeren en defibrilleren had de man weer hartslag en is hij meteen naar de intensive care over gebracht. Ik weet dus niet hoe het met hem afgelopen is.

En toen kon mijn 3 daagse weekend beginnen :D dus eigenlijk heb ik niks te klagen. Gisteravond ben ik met Jori en haar zus uit eten geweest. Was erg gezellig. Zij zijn vandaag op trip gegaan de jungle in. Morgenochtend ga ik sporten en dan smiddags hoop ik op wat meer zon want dan wil ik toch echt naar het zwembad. S'avonds hebben we een barbeque, partybus en poolparty. Dus leuke vooruitzichten!


Byeeeeee ! xxxxxx