Eerste week stage

Maandag kon ik eindelijk beginnen met waar ik hier voor gekomen ben. Mijn stage op de Spoed eisende hulp! Ik had er ontzettend veel zin in. Maandag had ik eerst een introductie dag met ongeveer 14 andere verpleegstagiaires. We moesten allerlei papieren invullen en een MRSA (Ziekenhuisbacterie) test laten doen. Dit ging natuurlijk lekker op z'n surinaams dus we waren pas om 11 uur klaar. Toen ik op de afdeling kwam vertelde de hoofdzuster mij dat ik de volgende dag om 7 uur moest beginnen.

Dinsdag ben ik samen met een groepje andere studenten naar het ziekenhuis gefietst. Het is ongeveer 25 minuten fietsen, wat ik smorgens wel lekker vind, maar je komt wel bezweet aan. Mijn naam stond al ingedeeld op het bord dus ik wist meteen met wie ik moest werken en op welk gedeelte van de spoed. Ik stond samen met Rose op het gedeelte van de spoed waar mensen als eerste binnen komen, daar heb ik de rest van de week ook gewerkt. Ik wordt zuster Haamans genoemd, dit is wel een beetje vreemd haha. We beginnen de dag met het schoonmaken van de kamers (hokjes). Ik keek in eerste instantie alleen al mn ogen uit toen ik de afdeling zelf zag, heel oud alles en het schoonmaken van bedden (meer tafels), bloedvlekken op de muren en de ''schone'' verzorgingskarren gebeurd met het zelfde sopje en doekje. Alle materialen zijn verouderd, deuren zijn afgedekt met vuilniszakken maar alles moet aan het begin van de dienst wel tip en top zijn schoongemaakt en opgeruimt want anders wordt de hoofdzuster boos, die komt namelijk alles grondig controleren aan het begin van de dienst. Het verpleegkundig personeel op de SEH bestaat voor de helft (misschien wel meer) uit Filipijnen dus ik moet bijna altijd engels spreken. Het zijn hele leuke gezellige mensen maar hard werken, daar doen ze niet aan. Na het schoonmaken van de kamers begint de patiëntenstroom vanuit de wachtkamer op gang te komen. De artsen halen de patiënten op uit de wachtkamer en doen het intake gesprek, in Nederland en België doen de verpleegkundigen dit. De artsen stellen een beleid op en willen ze iets gedaan hebben van de verpleegkundigen zoals infusen prikken, hartfilmpjes maken, wonden verbinden etc, dan moeten ze dit netjes vragen aan de verpleegkundigen en moeten ze mazzel hebben als het binnen een uur gebeurd. Nederlandse Co assistenten hebben mij verteld dat ze het vaak liever zelf doen want dan gaat het sneller. Ontdanks dat ik dus heel veel interessante dingen zie, moet ik wel moeite doen om dingen te kunnen doen. Maar als ik dit aan geef bij de verpleegkundigen en artsen laten ze me wel dingen doen. Ik heb al infusen geprikt, wonden verbonden, hartfilmpjes gemaakt, tetanus injecties gegeven (ook bij kinderen) en geholpen met hechten.

De eerste dag stond ik wel even te kijken van het aantal doodzieke mensen wat hier binnen komt. Vanzelfsprekend kom je hier hele andere ziektebeelden tegen dan wat ik gezien heb op de SEH in Belgie. Toen ik op mijn eerste dag binnen kwam lag er een vrouw die van top tot teen was verbrand, ze was in shock en lag op het randje van de dood. En het meest verbazingwekkende was dat er 2 artsen bij stonden en 5 verpleegkundigen, en ze stonden allemaal wat te hangen en te praten met elkaar, maar over andere dingen dan te patiënt. De familie stond erbij te huilen maar er was niet 1 hulpverlener die ook maar moeite deed de familie informatie te geven of te troosten. De vrouw is overgebracht naar een ander ziekenhuis omdat ze hier niet de juiste apparatuur hadden om haar te helpen. Toen was de toon voor de rest van mijn stage gezet, dit is dus de manier waarop ze het hier gewend zijn. Zie maar even, het komt wel goed. Die dag heb ik alles maar een beetje over me heen laten komen.

Ik heb veel verschillende nieuwe dingen gezien. Een schorpioenenbeet, een vrouw gestoken door 20 giftige bijen waarvan de angels waren achter gebleven, Grote wonden ten gevolge van mishandelingen, een jongen van 15 met een grote steekwond, een meisje van 16 met een zwangerschap die kwam voor abortus, een zwerver met HIV die kwam voor zijn wekelijkse douche op de SEH, veel kinderen met wondjes, een bekende surinaamse rapper met zijn vinger uit de kom maar gelukkig ook de ''normale'' gevalletjes die best mee blijken te vallen waarna iemand gerust naar huis toe gaat.

Ik heb deze week vaak in mezelf moeten lachen om de Filipijnen. Aan de ene kant vind ik het moeilijk om te zien dat wanneer de hele wachtkamer vol zit met wanhopige, zieke, soms al 5 uur wachtende mensen en zij voor hun neus tegen de muur leunend en al lachend en pratend lange vingers staan te eten, maar toch heb ik geprobeerd hier maar de humor van in te zien. Wanneer ik probeer mijzelf ergens nuttig te maken ik wordt geroepen, sister Haamans! come eat banana chips with us! of wanneer ik bij een patiënte sta te praten over haar ervaringen wat betreft het bijen incident ik er bij weggetrokken wordt om een groepsselfie te maken met de ipad, dat zijn te momenten dat ik toch eigenlijk ook wel weer de humor er van in zie. Ik heb altijd gezegd dat ik me irriteer aan de vele drukte en stress die Nederlanders maken en in veel opzichten vind ik dat ook nog steeds. Maar hier zie ik de andere kant van de hele ''no spang''(geen stress) gedachte. De spoed ligt onnodig vol, er zitten patiënten vaak mijn hele dienst lang (8 uur) te wachten en ik ben er van overtuigd dat er onnodig mensen overlijden.De monsters voor de bloedonderzoeken worden verzameld in een bak midden op de afdeling en deze moeten door ons worden weg gebracht. Maar hoe vol de bak ook zit, de filipino's gaan er rustig een theekransje om heen staan houden. Vaak ga ik het dan brengen aangezien ik zere voeten krijg van het vele stilstaan. En hoe bizar is het dan om bloed terug te vinden wat ik zelf 1,5 uur geleden heb geprikt bij een meisje met vaginaal vochtverlies en hevige buikpijnen. Het bloed had er 1,5 uur gestaan, het onderzoeken van het bloed duurt +/- 2 tot 3 uur. Het meisje heeft er dus op z'n minst 3,5 uur zitten wachten, op een stoel want genoeg bedden zijn er niet.

Af en toe was het dan ook een verademing om even door een nederlandse co assistent mee op sleeptouw te worden genomen om hem te helpen, om weer even op z'n nederlands zorg te kunnen verlenen. Wat ben ik dan eigenlijk trots op de manier hoe wij dat doen in Nederland.

Donderdag avond hebben we een feestje gehad op een partybus. Dat is een bus waar het dak is afgezaagd en waar hekken op zijn geplaatst en waar je op kan feesten. Een co-assistent van de spoed had deze bus gehuurd als afscheidsfeestje. We waren met ongeveer 40 Nederlandse studenten en hebben een top avond gehad!

We zijn bevriend geraakt met Leonie en Jori, zij wonen in een ander studentenhuis hier in Paramaribo. Daar doen we leuke dingen mee zoals shoppen, zwemmen, uit eten gaan en stappen. We vermaken ons dus nog steeds prima!

Morgen (maandag) begint mijn stage week weer. Ik werk deze week 5 dagen van 7 tot 3, ff doorbijten dus als niet-ochtendmens. Ik ben benieuwd wat deze week weer gaat brengen!


Veel liefs en kusjes vanuit het op dit moment regenachtige maar warme Suriname!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx