langzamerhand afscheid nemen

Huil...

Ik ben langzamerhand afscheid aan het nemen van het fantastische Suriname. Maar we hebben sinds mijn vorige blog al weer heel wat beleefd.

In mijn vorige blog schreef ik over de halloween party van de amerikanen. En wat een party was het! Nicolette en ik gingen verkleed als horror zusters. Het appartement was omgebouwd tot partyhuis met bierpong tafels en amerikaanse drank cups overal. We hebben een hele leuke avond gehad met poolparty als afsluiter.

Zoals ik ook schreef in mijn vorige blog zijn we naar berg en dal geweest. Dat is een soort park aan de rivier waar je allerlei avontuurlijke dingen kan doen. Eerst gingen we 1,5 uur kayakken. Dit was vooral stroomopwaards in de volle zon best wel zwaar. Tussendoor even op een klein wit strandje aan de rivier chillen en weer terug, onder het genot van de nederlandse kinderliedjes van onze gids en Nicolette haar moeder. Vervolgens m'n zenuwen onder bedwang houden om de zipplines (kabelbanen) af te gaan. We werden aangekleed met een heel tuigje wat best zwaar was en vervolgens moesten we met dat zware tuigje de berg naar de eerste zippline op lopen. Bezweet en wel kwamen we er aan. Bij het eerste plateau in de boom kreeg ik helemaal de zenuwen want de plateau's waren van ijzer en doorzichtig. Je keek dus recht de afgrond in. Niet echt heel prettig met hoogtevrees. Maar ik was vastberaden mijn irritante angst te overwinnen. De eerste zippline was redelijk laag maar ze werden al hoger. Na de 3e kon ik er echt van genieten en het gaf een ontzettende kick om met hoge snelheid door de jungle van suriname te zwieren. Echt heel erg gaaf. Bij het laatste plateau kreeg ik wel weer redelijke angst want die was maar liefst 35 meter hoog. Wel met een prachtig uitzicht over de Suriname rivier en tussen de hoogtevrees door kon ik hier wel even van genieten. Maar toen kwam het moment van over de rand van het plateau stappen, ontzettend eng maar echt geweldig! Wat een avontuur deze dag en zeker blij dat ik het gedaan heb.

Die week zijn ook onze nieuwe huisgenootjes aan gekomen. Aangezien we met onze eerste huisgenootje niet echt een klik hadden waren we benieuwd wat er zou gaan komen. 2 meiden uit Heerhugowaard. 1 van 20 en 1 van 27. Super leuke meiden waar we wel meteen een klik mee hadden. Ze gingen meteen overal mee naartoe en konden ook goed met de meiden van de mozie (mozartstraat). En gezellig op stap natuurlijk met elkaar.

Isadau stond ook nog op de planning. 2 nachten weg, om afscheid te nemen van de jungle. Dit keer wel met iets meer luxe. En wat een prachtige omgeving daar.We gingen samen met onze huisgenoten en mick (vriend van hier) en Lize (belgje) Dit was qua natuur denk ik 1 van de meest mooie trips. Daar hebben we dan ook vooral gechillt op de stenen aan de rivier, en in de rivier. Heerlijk. smorgens nog een boswandeling en bezoek aan het Dorpje Jaw Jaw. S'avonds nog een drankje doen bij het kampvuur aan het strandje aan de rivier, het ultieme suriname gevoel. Een heerlijke trip.

Op zondag avond bij terugkomst was het een kwestie van de was doen, koffer inpakken en slapen. Want de volgende dag vertrokken we met een groep studenten in de bus richting Lelydorp. Naar een logeerplek/resort waar we konden chillen. S'avonds kwam natuurlijk de borgoe weer tevoorschijn en kregen we dansles van 3 lokale surinamers die ook mee waren. Ontzettend gaaf en veel gelachen. De dag er na vertrokken we naar lelydorp centrum want het was Onafhankelijkheidsdag! Voor mij en niet zo relaxte dag, want jesus wat was ik brak. De borgoetjes van de vorige avond hadden me genekt en ik kon de zon en warmte absoluut niet verdragen. Het was lang wachten op de optocht. We wisten ook niet wat we moesten verwachten. Maar daar kwam de president. Desie bouterse. Griezelige vent. Vervolgens het Surinaamse volkslied en nog langer wachten. Daar kwam de stoet, en wat voor 1. Het complete surinaamse leger kwam voorbij zeilen. Militairen met geweren, tanks alles. Een beetje een grimmig sfeertje waarin de president laat zien hoe veel macht ze hebben. Maar wel bijzonder om mee gemaakt te hebben.

Het weekend na mijn laatste 2 dagen stage gingen we opnieuw met een groep studenten naar een resort. Dit keer opnieuw naar Parabello waar we al eerder zijn geweest. Hier was een feest georganisseerd. Toen we aankwamen om 20 uur gingen we onze hangmatten en feesten. Er stond een dj en drankkraampjes. Wat een fantastische avond was dat! Dansen aan het water met 26 graden in het zand op top muziek om vervolgens een nachtelijk duikje te nemen in het water en te overnachten in onze hangmat. Opnieuw ultiem genieten van het surinaamse studentenleven, god wat ga ik dit soort dingen missen :(

Toen was het tijd voor de bucket list die Nicolette en ik samen hadden opgesteld. De dingen die we nog willen doen in Suriname.
Onze bucketlist ziet er als volgt uit:

- Dierentuin (al gedaan, was heel leuk)
- dagje stad foto's maken
- avondje casino (ik ging niet mee ik was te moe en moest stage dag erna)
- zonsondergang aan de rivier (net gedaan was heel mooi)
- karaoke
- Met de bus
- jeruzalem bazar
- glens kootoeroe winkel
- bowlen
- schoonheidssalon
- schermpje blu
- jaarmarkt

We zijn al aardig op weg met onze bucket list maar hebben nog maar 4 dagen in Paramaribo. WANT.... We vliegen donderdag ochtend naar bonaire :D:D:D en wat kijk ik uit naar:
- De airco
- Een warme douche
- Een beetje meer wind
- De blauwe zee
- Geen muggen
- Een schoon gasfornuis

Wanneer we terug komen van bonaire hebben we nog 3,5 dag in Sranang voordat we naar nederland vliegen. Een heel dubbel gevoel. Natuurlijk heb ik zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien, maar ik ga Suriname zo erg missen :( ondanks dat we hier compleet geen luxe hebben heb ik echt heel erg genoten van mn tijd hier en leer veel meer te genieten van de kleine dingen in het leven en dingen meer te waarderen. Behalve de aankomende kou, die zal ik nooit waarderen :P

De hoofdreden dat ik hier kwam was natuurlijk mijn stage. Deze heb ik ondanks het vele feesten en tripjes doen nooit laten verwaarlozen. Veel leerzame maar ook zeker veel moeilijke momenten heb ik daar mee gemaakt. In middels heb ik mn laatste dag gehad en kan ik terug kijken op een stage waar ik zelf trots op ben. In 13 weken tijd heb ik me ontwikkeld van stagiaire tot beginnend verpleegkundige. Dagelijks heb ik tientallen patiënten gezien en verzorgd. Van griepklachten en pijntjes tot reanimaties en herseninfarcten. Van bevallingen tot zelfmoordpogingen. Van zelfverwaarlozig tot mishandelingen en soms pogingen tot moord. Van werken op de observatie ruimte en op de spoedopvang tot werken op de ambulance. Slangenbeten, bijensteken, chikunqunya, gramoxone vergiftiging. Alle typisch Surinaamse aandoeningen heb ik gezien. Ontzettend veel lol heb ik gehad met mijn filipijnse collega's maar ook ontzettend veel ergenis aan de Surinaamse Collega's die me commandeerden, niet respecteerden en misbruik van me maakten. Heel veel dubbele momenten heb ik mee gemaakt op de spoed eisende hulp van het Academisch Ziekenhuis in Paramaribo. Uit sommige zorgen haal je voor jezelf een goed gevoel omdat je weet dat je iemand helpt en met een gezond herstel naar huis stuurt. Uit andere zorgen hou je een rot gevoel over omdat je weet dat de patiënt niet meer te herstellen is. Zo heb ik 1 keer aan het eind van mn dienst een traantje weggepinkt. Jongen van 20 jaar had uit woedde naar zn moeder gramoxone gedronken. Meteen op de spoed had de jongen al spijt. We hebben ons best gedaan zn maag zo snel mogelijk te spoelen en nog te doen voor hem wat we konden, al wisten we dat dit verder weinig was, bij gramoxone vergiftiging is er vaak geen weg meer terug. Hij leek stabiel. De dag erna stond ik op de observatie ruimte waar deze jongen lag. Ik heb hem die dag verzorgd. Hij kon niet meer praten door de blaren in zn mond en zijn stembanden waren kapot gevreten door de chemische onkruidverdelger (bij de supermarkt verkrijgbaar). Eten kon ie niet en drinken ook niet. Ik heb voor hem gedaan wat ik kon om zijn dag zo comfortabel mogelijk te maken. Bij het artsen overleg kreeg ik de horen dat zijn nieren zo kapot gemaakt waren door de gramoxone dat hij geen kans meer maakte en stervende was. Daar kwamen de gemengde gevoelens weer opspelen. Vooral frustratie, waarom krijgen jongeren met psychische problemen geen hulp?! hoe kan het dat dit niet wordt gesignaleerd?! Waarom worden de ouders van de jongen niet op de hoogte gebracht van dat hij stervende is?! waarom is dit soort rommel bij de supermarkt te koop?!. Ik heb gedaan voor hem wat ik als verpleegkundige kon maar had het na de dienst en de rest van de dag wel even zwaar. Dagelijks krijgen we ongeveer 2 van dit soort gevallen binnen. Ik realiseer me dat ik voor heel veel mensen goede dingen heb kunnen doen maar aan de andere kant heeft het me vaak gefrustreerd dat ik niet de zorg heb kunnen verlenen die ik zou willen puur omdat er geen structuur is, geen interesse van andere verpleegkundigen, oude versleten hulpmiddelen. Maar... in mn laatste week werden er flatscreens opgehangen zodat de verpleegkundigen tv kunnen kijken als er even niet zo veel te doen is, Jaja dat dan weer wel. Op mn laatste dag keek ik op het planning bord waar de verpleegkundigen worden ingedeeld. Toen zag ik als enige mijn naam op het bord bij de 3 behandelkamers stond. Zuster Haamans, u werkt vandaag alleen. Blijkbaar was er een verpleegkundige ziek. Ik heb nog nooit een dag zo lekker gewerkt. Ik werkte bijna alleen met nederlandse co assistenten en ik kreeg complimenten over dat ik het zo goed deed. M'n eigen structuur, mn eigen aangeleerde protocollen, mn eigen overleg met de artsen en mn eigen complimenten van de patiënten. Dit gaf me een heel goed gevoel en het vertrouwen dat ik kan functioneren als gediplomeerd verpleegkundige.

En toen kwam het besef dat mijn tijd er hier er echt bijna op zit. Ik heb gekeken of ik mijn ticket kon omboeken om oud en nieuw hier te kunnen mee maken. Dit had ik heel graag gewild. Maar ik weet dat het nu tijd is om de volgende stap in mijn leven te zetten en om uit te zoeken wat ik wil gaan doen. En het punt is... ik heb geen idee. Ik zou graag Spoed eisende hulp verpleegkundige willen worden maar daarvoor moet ik werk ervaring op doen. Ik heb mezelf in geschreven voor een open dag bij defensie om te kijken of het wat voor mij is om als verpleegkundige bij de landmacht aan het werk te gaan. Ik ben benieuwd...


Lieve mensen, ik ga nog even genieten

Tot snel! xxxxxx