Eerste week, Vakantie!

Afgelopen donderdag (21 augustus) was het dan eindelijk zo ver, onze reis naar Suriname kon gaan beginnen. Na heel veel regelwerk en stress voor het regelen van een MKV visum hadden we allebei goedkeuring voor ons MKV visum. Er was 1 probleem. Nicolette kreeg haar goedkeuring pas de dag voor de vlucht en kon die dag niet meer op tijd in Amsterdam bij het consulaat zijn om haar visum op te halen. Dit moest dus donderdag ochtend om 9 uur en we zouden vliegen om 11:15. Een race tegen de klok dus. Voor ons gelukkig, had de vlucht vertraging. We zouden vliegen om 12:10.
Nicolette en ik gingen dus apart van elkaar naar Schiphol. Ik sliep met papa, mama en kim de nacht van tevoren bij mijn oma en tante in Haarlem. ‘smorgens om 8 uur zijn we richting schiphol vertrokken. Eerst mn bagage afleveren. 1,9 kilo te zwaar, wat spullen eruit halen dus, maar wat?! Een erg gepuzzel met de kilo’s. Maar gelukkig was daar Nicolette al en had die ruimte over in haar handbagage zodat ik gelukkig nog wat spullen in haar koffer kwijt kon. Dit had al met al nog al wat tijd gekost dus het was inmiddels al tijd om afscheid te nemen. Dit was wel even lastig. Vervolgens met z’n 2en door de douane en naar de Gate. Voor de gate stond al een lange rij met allemaal Surinamers. Erg vriendelijk allemaal en we hadden veel aanspraak. Al met al hebben we in de vertrekhal nog een uur moeten wachten voordat we het vliegtuig in konden. Het vliegtuig was heel groot en we zaten helemaal achterin. Wel even spannend voor het eerst met zo’n groot vliegtuig vliegen maar het was een erg comfortabele vlucht.
Na 9 uur vliegen kwamen we aan op het vliegveld van Paramaribo. Niet zoals we hier gewend zijn. 1 landingsbaan en een klein gebouwtje waar we ons paspoort moesten laten zien. En het begon meteen op z’n Surinaams, langzaam. Het was hier nu nog maar 16 uur. 1 uur moeten wachten en toen konden we eindelijk onze koffers ophalen. Buiten het vliegveld stond Chiko (taxichauffeur) ons op te wachten met een bordje met onze namen. Er stonden bij hem al 2 andere Nederlandse meiden die met de zelfde organisatie naar Suriname zijn gekomen. Eerst een rit van 1,5 uur in de auto naar het huis. Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en ondanks dat ze hier nergens harder rijden dan 60 is het verkeer een grote chaos. De natuur is hier heel mooi. Heel veel groen. Op de weg naar de stad kwamen we wel heel erg veel armoede tegen. Eindelijk bij het huis aangekomen vertelde Chiko ons tussen neus en lippen door dat er een stroomstoring was in onze buurt. Gelukkig stond Tjitra (contactpersoon van vrijwillig wereldwijd) ons al op te wachten met wat boodschappen en kaarsjes want het was al pikdonker. Chiko heeft de andere 2 meiden naar een ander vrijwilligershuis gebracht. Nicolette en ik verblijven de eerste week met z’n 2en in dit huis daarna komen er andere vrijwilligers bij. De eerste avond konden we dus niks, niet uitpakken, geen tv, geen telefoon en geen water. We zijn dus maar om 22 uur op bed gegaan. ‘snachts is het stroom weer aan gegaan. Om 6 uur waren we klaar wakker. Bakje thee gedronken en gedoucht onder de ijskoude douche. Om 8 uur kwam Chiko ons weer ophalen om naar de vreemdelingen dienst te gaan voor ons visum. Daarna heeft hij ons een rondleiding gegeven door de stad. Er zijn hier heel veel straten, winkels, mensen en auto’s. Dus het is hier echt een chaos. Maar het is een hele gezellige stad. Vriendelijke mensen en overal muziek. Savonds zijn we wat gaan drinken met meiden die hier ook vrijwilligerswerk doen die we al hadden ontmoet voor we hier kwamen. Dit was erg gezellig.

Zondag zijn we naar white beach geweest met meiden uit een ander vrijwilligershuis. White Beach is een wit aangelegd strandje aan een meer buiten de stad. Het is ongeveer een uur rijden. Het was wederom heel erg warm maar hebben een heerlijke dag gehad.

Op White Beach waren we in contact gekomen met een groepje Nederlanders. Hier zat 1 jongen tussen die hier 2 maanden is komen werken als gids bij Fred eco tours. Hij vertelde ons dat er voor dinsdag een trip naar apiapaati op het programma stond voor 3 dagen en dat er nog 2 plekken vrij waren. Dit leek nicolette en mij erg leuk en dus hebben we meteen diezelfde avond deze trip geboekt. Apiapaati is een eilandje midden in de rivier het binnenland in. Dinsdag ochtend werden we opgehaald door Dick en Lionel. Lionel was de andere gids, hij is opgegroeid in een dorpje in de buurt van apiapaati. Hij kent het gebied dus erg goed. Eerst hadden we een auto reis van 3 uur. Onderweg zijn we nog even gestopt om wat te eten. Na 3 uur rijden kwamen we aan het einde van de weg. Daar was de rivier en lagen allemaal bootjes. Alle spullen inladen in de boot, even wat eten (we werden vol gepropt) en toen op de boot. Nog niet wetende dat de boottocht 4 uur zou duren. Dit was een lange zit. Uiteindelijk kwamen we na een hele mooie boottocht om 18 uur aan op het eilandje midden in de jungle. Het verbaasde mij hoeveel dorpen er aan deze rivier grenzen en hoeveel mensen er hier in de jungle wonen. Op het eilandje woont 1 gezin en zij vehuren een aantal hutten voor deze trip. Het was echt back to basic. Wij mochten even relaxen en Lionel ging voor ons koken. Hij maakte kip met pasta en kool (op z'n Surinaams natuurlijk), was heel erg lekker. Na het eten (10 uur inmiddels) gingen we een jungle tocht maken. Het wordt hier om 7 uur al donker, dus ik scheet best wel even in mijn broek. We gingen met het bootje en er gingen ook 2 jongens +/- 15 en 19 jaar die op het eiland wonen mee. Na een klein stukje varen kwamen we aan bij een takkenbos aan de rand van het bos wat ongeveer 2 meter hoger was dan de rivier. En Dick (de nederlandse gids) zei we kunnen uitstappen. Ik dacht echt dat hij een grapje maakte. Ik zag niet hoe we ooit daar in moesten komen. de 2 jongens gingen eerst, als 2 apen stonden ze binnen 3 seconde boven. Toen wij. Het was een hele opgave maar ze hielpen ons omhoog takelen. de tocht kon beginnen. We zagen geen hand voor ogen. Dick had een goede zaklamp en een hoofdlamp, maar ik stond daar met de goedkoopste minni mouse zaklamp van de action. Achter dick blijven lopen dan maar. Het eerste kwartier heb ik misschien 3 keer adem gehaald, zo eng vond ik het. Het geluid van de jungle s'avonds is ontzettend indrukwekkend. Al het geluid wat die dieren samen produceren. Ik had verwacht dat er toch wel enigszins een pad zou zijn maar dit was verkeerd gedacht. Na 3 stappen verdwenen we tussen de bomen, struiken en takken en kreeg je om de 3 seconde een tak in je gezicht of struikelde je. Dit zou ik in Nederland niet eens durven en als ze me van tevoren hadden verteld dat een jungletocht er zo uit zou zien was ik waarschijnlijk niet eens gegaan. Ik dacht dat we elke stap een eng dier tegen zouden komen maar we moesten echt zoeken naar dieren. Dit maakte me iets meer gerust. Na een kwartier begon ik het iets minder eng te vinden en werd het toch ook wel spannend op een leuke manier. We hebben een schorpioen gezien, grote spinnen, een kaaiman (kleine krokodil), kikkers en dick stond in een mierennest. De jongen van 19 had zijn geweer mee genomen om eventueel te jagen als hij dieren tegen kwam. Hij vond het alleen niet nodig om ons te waarschuwen voordat hij schoot, ik ben denk ik nog nooit zo erg geschrokken. Uiteindelijk hebben we 2 uur door de jungle gelopen voor we weer bij de boot waren. Echt een geweldige ervaring! Toen weer terug met het bootje naar het eiland. Nog even een biertje gedronken met Dick en toen kwam het moment waar we de hele avond al tegen op hadden gezien. Slapen in de hut. Er stond een klein 2 persoonsbed en een 1 persoonsbed. We hadden al besloten om samen in het 2 persoonsbed te gaan. Toen deden we iets wat we beter gewoon niet hadden kunnen doen, de hut inspecteren. En jahoor! 2 enorme spinnen in onze hut. En geen lome harige vogelspinnen, 2 grijze supersnelle spinnen. Dus Nico en ik Dick roepen. Hij heeft ze uiteindelijk dood gemaakt. De rest van de hut hebben we maar niet meer geïnspecteerd. vervolgens nog een sprinkhaan in onze klamboe. En toen kon de comfortabele nacht beginnen. Jeuk en uitslag van het matras. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan.

De dag erna gingen we om 8 uur weg om naar de ananasberg te gaan. Dit is een berg midden in de jungle waar het 45 graden is en waar ananassen groeien. Toen ik mijn schoenen wilde aantrekken bleek dat de lijm van mijn zool was gaan loslaten door al het water en de modder, deze kon ik dus niet aan. Gelukkig had ik nog een paar waterschoenen bij me die ik maar aan heb gedaan. Dit keer een tocht van 1,5 uur overdag door de jungle de ananasberg op 20 minuten rusten en weer 1,5 uur terug. Best zwaar met deze temperaturen maar wel heel erg mooi. Daarna zijn we een stuk de rivier op gegaan om te gaan raften van een waterval. Heel erg mooie natuur. Ik kon zelf niet raften in verband met mijn oor maar ik heb lekker gechillt. Daarna zijn we nog naar het dorp gegaan waar Lionel is opgegroeid. Heel erg interessant om te zien hoe de mensen daar leven. Vervolgens terug naar het eiland om te gaan eten. 'Savonds vertelde Lionel ons dat er in 1 van de dorpen in juni een stamhoofd was overleden. dit betekend dat het lichaam wordt gebalsemd, in een hut wordt gelegd en dat er 2,5 maanden lang wordt feest gevierd in het dorp. Wij mochten hier naartoe. Het verbaasde mij hoe modern de mensen in deze dorpen eigenlijk zijn. Bijna iedereen heeft een blackberry, er stonden grote boxen met een laptop voor muziek en er was een bar waar we bier konden halen. We hebben echt een hele leuke avond gehad en veel salsa gedanst met de lokale bevolking. Terug in de hut bleek er weer een enorme spin boven ons bed te zitten maar Nico en ik hebben onze angst overwonnen en zijn maar gewoon gaan slapen. Deze nacht heb ik best lekker geslapen.

De volgende ochtend zijn we om half 8 weer vertrokken richting Paramaribo. Wat een geweldige trip!

Het uitgaansleven gaat hier zo'n beetje de hele week door en dus zijn we s'avonds naar Club havana gegaan met meiden uit andere vrijwilligershuizen. Echt super gezellig. Vrijdag waren we uitgenodigd voor een barbecue bij de buren. Ook dit was heel gezellig. Ik heb al een aantal co assistenten leren kennen die ook hun stage doen op de Spoed eisende hulp in het AZP. Na de barbecue zijn we naar een huisfeest gegaan georganiseerd door nederlandse studenten. Hier kwamen bijna alle studenten naartoe dus we hebben al heel veel mensen leren kennen.

Dit was kort samengevat onze 1,5 week vakantie en morgen begint mijn stage op de spoedeisende hulp.


Veel liefs vanuit Suriname xxx